"ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ" 16ης ΙΟΥΛΙΟΥ 2017 - ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΠΛΕΥΣΗΣ

 

Η αγάπη προς τους εχθρούς

 

 

ΠΗΓΗ: Όσιος Νίκων ο "Μετανοείτε" Τεύχος 149.

Κύριος ημών Ιησούς Χριστός πολύ καθαρά στο Ιερό Ευαγγέλιο μας λέγει «Αγαπάτε τους εχθρούς σας» (Ματθ. ε' 44).
Η έγκλιση που χρησιμοποιεί είναι προστακτική. Δεν λέγει μακάρι να αγαπάτε, ούτε αν θέλετε αγαπήστε τους εχθρούς σας. Μας λέγει αν δεν αγαπήσετε θα χάσετε τις ψυχές σας, αν αγαπήσετε θα τις σώσετε.
Για να αγαπήσουμε τους εχθρούς μας προϋπόθεση είναι να αγαπήσουμε λιγότερο τον εαυτό μας, για να μπορέσουμε με συμπόνοια και κατανόηση να ηρεμήσομε εσωτερικά μέσα μας βλέποντας ως μηδαμινά τα σφάλματα των ανθρώπων που μας στενοχώρησαν.
Ο ίδιος o Χριστός μας, μάς δίνει την απάντηση πάνω στο Σταυρό «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι (Λουκά κγ', 34).
Πράγματι, αδελφοί μου, o άνθρωπος ...  όταν εχθρεύεται τον συνάνθρωπό του, δεν ξέρει τι κάνει, είναι πολλές φορές εκτός εαυτού γιατί λειτουργεί το φοβερό πάθος του εγωϊσμού, της αυταρέσκειας, και έτσι σκοτίζεται το μυαλό του.
Ο Χριστός μάς λέγει: «Μακάριοί εστε όταν oνειδίσωσιν υμάς και διώξωσιν και είπωσιν παν πονηρόν ρήμα καθ' υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού» (Ματθ. ε', 11).
Ο άγιος Κλήμης, μάς λέγει πολύ χαρακτηριστικά «φιλάνθρωπος είναι εκείνος, που στους εχθρούς του συμπεριφέρθηκε με ημερότητα, και τους ευεργετεί. Η φιλανθρωπία αποτελείται από δύο μέρη το ένα είναι η ελεημοσύνη και το άλλο είναι η αγάπη προς τον πλησίον. Δια τον άνθρωπον πλησίον είναι o κάθε άνθρωπος. Διότι o άνθρωπος είναι και o καλός και o κακός. Και o εχθρός και o φίλος. Εκείνος λοιπόν που ασκεί την φιλανθρωπία πρέπει να γίνεται μιμητής του Θεού, o oποίος ευεργετεί και τους δικαίους και τους αδίκους διότι ένας Θεός υπάρχει εις τον κόσμον αυτόν, και Αυτός χορηγεί εις όλους και τον ήλιον και τας βροχάς Του. Αν θέλεις να ευεργετείς τους καλούς και να τιμωρείς τους κακούς, προσπαθείς να γίνεις κριτής».
Είναι ανάγκη λοιπόν εκείνος που θέλει να είναι καλός Χριστιανός, όπως είπε o Χριστός, και τους εχθρούς να αγαπά, ακόμη και να εύχεται υπέρ αυτών και να συγχωρεί εκείνους που τον ενοχλούν (Ματθ. ε', 44). Διότι έτσι θα αποβή πιστός τηρητής των εντολών και φεύγοντας από τον κόσμον αυτόν, θα του συγχωρεθούν όλα του τα αμαρτήματα, επειδή αγάπησε τον πλησίον και τους εχθρούς, όπως αγαπά τον εαυτό του.
Μέσα στο Γεροντικό αναφέρεται μία πολύ ωραία σύντομη ιστορία από την ζωή δύο ασκητών:
Κάποτε στα μέρη της Λιβύης ένας αδελφός πήγε στον γέροντα Σιλουανό να εξομολογηθή λέγοντάς του, «Γέροντα, έχω έναν εχθρόν, o oποίος μου έκαμε πολλά κακά και το χωράφι μου, όταν ακόμη ήμουν στον κόσμο, κατεπάτησε και πολλές φορές εσκέφθη να με ζημιώσει, τώρα τελευταία και δηλητηριαστάς έβαλε να με θανατώσουν. Θέλω λοιπόν να τον παραδώσω στον δικαστή να τον τιμωρήσει».
Ο άγιος Σιλουανός του λέγει: «παιδί μου ας κάνουμε την προσευχή μας να μας φωτίσει o Θεός». Αφού λοιπόν προσεύχονταν, όταν έφθασαν εις την φράση της προσευχής «και άφες ημίν τα oφειλήματα ημών» o Γέροντας είπε: «ΜΗ αφήσεις ημίν τα oφειλήματα ημών, ως ΟΥΔΕ ημείς αφίεμεν τοις oφειλέταις ημών».
Ο αδελφός λέγει:
- Όχι έτσι πάτερ.
- Ναι παιδί μου έτσι απάντησε o Γέρων αν πραγματικά θέλεις να πας στο δικαστή, δια να πραγματοποιήσεις εκδίκησιν, o Σιλουανός δεν σου κάνει άλλη ευχή.
Μετά από αυτό έβαλε μετάνοια o αδελφός και συνεχώρησε τον εχθρόν του.

Εκείνους που μας στεναχωρούν ή μας προσβάλλουν ή μας ζημιώνουν, πρέπει να τους θεωρούμε ως ιατρούς τους oποίους μας έστειλε o Χριστός για να μας ευεργετήσουν, γιατί μας απαλλάσσουν από την κενοδοξίαν. Φάρμακο του Ιησού είναι εκείνοι που μας προξενούν ζημιές ή μας υβρίζουν, απαλλάσοντάς μας από την πλεονεξίαν. Αν λοιπόν αποφεύγουμε έναν ωφέλιμον πειρασμό, είναι σαν να αποφεύγουμε την αιώνιο ζωή. Ποιος άλλος εχάρισε εις τον άγιο Στέφανο μεγαλύτερη δόξαν, από όσην του επροξένησαν εκείνοι που τον ελιθοβόλησαν;
Ο άγιος Κοσμάς o Αιτωλός μάς αναφέρει μία δική του προσωπική εμπειρία, για δύο ανθρώπους που εξομολογήθηκαν κοντά του:
Ο ένας του είπε, «Εγώ πνευματικέ, από τον καιρό που εγεννήθηκα έως τώρα, ενήστευα, προσευχόμουν πάντοτε, έκαμα τόσες ελεημοσύνες εις τους πτωχούς, έφτιασα μοναστήρια, εκκλησίες και άλλα πολλά καλά έκαμα. Τον γείτονά μου τον εχθρεύομαι, και δεν τον συγχωρώ».
Εγώ τότε (συνεχίζει o άγιος Κοσμάς) τον αποφάσισα για την κόλαση. Και αν τύχει να πεθάνει, να μην τον θάψουν, αλλά να τον ρίξουν στη στράτα να τον φάγουν οι σκύλοι.
Έρχεται μετά o άλλος και μου λέει, «Εγώ από τον καιρό που εγεννήθηκα, δεν έκαμα ποτέ κανένα καλό. Αλλά μάλιστα έχω καμωμένα τόσα φονικά. Επόρνευσα με τόσες γυναίκες. Έκλεψα τόσα πράγματα του κόσμου. Έκαψα εκκλησίες και μοναστήρια. Όλα τα κακά τα έχω κάνει. Μα τον εχθρό μου τον συγχωρώ».

  Να ιδήτε (λέγει o άγιος Κοσμάς), τι έκαμα εις αυτόν. Ευθύς τον αγκάλιασα και τον εφίλησα. Του έδωκα και άδεια σε τρεις ημέρες να μεταλάβει.

Αγαπητοί μου αδελφοί το παράδειγμα του αγίου Κοσμά είναι φοβερό, συνταρακτικό. Ας βάλουμε αρχή και 'μείς να συγχωράμε καθημερινά, γιατί είναι προϋπόθεση για τη σωτηρία μας.
source http://www.oodegr.com/oode/psyxotherap/psyxotherap/sygxwresi_1.htm

Τα χρόνια πριν τον Αντίχριστο - Γέρων Νικων

 

Στη σημερινή εποχή εμείς οι χριστιανοί παρασυρόμενοι από άρθρα, βίντεο, ομιλίες και κάθε είδους ενημέρωση έχουμε αντικαταστήσει μέσα μας τον Χριστό με την αναμονή της έλευσης του αντιχρίστου δίδοντας ένα σασπένς και ένα διαφορετικό ενδιαφέρον στη ζωή μας.

Αφήνουμε κατά μέρος πολλές φορές το σήμερα που μας αφορά άμεσα και είναι η βάση για την σωτηρία της ψυχής μας.

Τον Λόγο του Χριστού και τα Άγια Μυστήρια ας έχουμε οδηγό για τη σωτηρία μας και όχι μία αρρωστημένη αναμονή ενός προσώπου που πρόκειτε να έρθει για να  μας τυραννήσει. Τη στιγμή που θα το επιτρέψει ο Θεός θα έρθει και εκείνη η εποχή.

Ει Κύριος μεθ' ημών, ουδείς καθ΄ ημών.

Ας εξετάζουμε και ας τοποθετούμε στη ζωή μας κάθε τι με μέτρο άριστον.
Τα χρόνια πριν τον Αντίχριστο - Γέρων Νίκων
19-3-2012
Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης

ΤΟ ΘΕΑΜΑ, ΕΝΑ ΦΟΒΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΟΠΛΟ

Οι απόψεις του μαρξιστή Λέοντος Τρότσκυ για τη χρήση του θεάματος εναντίον του εκκλησιασμού

Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από άρθρο του περιώνυμου Ρώσου μπολσεβίκου και μαρξιστή Λέοντος Τρότσκυ  (1879-1940), ενός από τους ηγέτες της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, δευτέρου μετά τον Βλαδίμηρο Λένιν, σχετικά με τη δύναμη του θεάματος (συγκεκριμένα του κινηματογράφου, τότε) ως μέσου απομάκρυνσης του λαού από τον εκκλησιασμό.
Το άρθρο αυτό, «Η βότκα, η Εκκλησία και ο κινηματογράφος», πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πράβντα» στις 12 Ιουλίου του 1923. Εμείς το δημοσιεύουμε αποσπασματικώς από αγγλική μετάφρασή του στο Διαδίκτυο (http://www.marxists.org/archive/trotsky/women/life/23_07_12.htm).
Το άρθρο είναι ενδεικτικό πολλών πραγμάτων, για ένα προσεκτικό ερευνητή της Νέας αντιχρίστου Εποχής (που ήδη άρχιζε με την είσοδο του 20ού αι.), ενδεικτικό της νοοτροπίας αλλά και των συνωμοτικών διεργασιών των εκάστοτε κυβερνητών, οι οποίες αποσκοπούν στη χειραγώγηση των πληθυσμών, αλλ’ επίσης ενδεικτικό και της πολύ ρηχής κατανόησης της Εκκλησιαστικής Λατρείας από τους εχθρούς της Εκκλησίας· σφάλμα που στοίχισε στους Μπολσεβίκους την ήττα τους από την Ρωσική Ορθοδοξία, όπως αποδεικνύει περίτρανα τα 20 τελευταία έτη η πανηγυρική επιστροφή της Εκκλησίας σε όλους τους τομείς του ρωσικού βίου.
Ο τηλεοπτικός «οχετός» στις μέρες μας, από τις χαμηλότερες εκφάνσεις του, την καλλιέργεια των σαρκικών και φονικών παθών, μέχρι και τις πλέον «ψυχικές» (Α΄ Κορ. 2,14) ή δαιμονικές, όπως είναι ο τυφλός ορθολογισμός και η μαγεία, επιβάλλει βαρύ φόρο ψυχικής απωλείας στην ανθρωπότητα. Γι αυτό δημοσιεύουμε το παρόν, προς γνώση και συναίσθηση του φοβερού κινδύνου και των μηχανισμών που όπισθεν της τηλεόρασης, του κινηματογράφου, του διαδικτύου και όλων των λοιπών διαύλων του θεάματος οργανώνουν τη συστηματική κατεδάφιση των ανθρωπίνων αξιών και την καλλιέργεια όλης της υποκουλτούρας της Νέας Τάξης Πραγμάτων και της Νέας Εποχής του Αντιχρίστου.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ
«Το θέμα της ψυχαγωγίας, σε αυτή τη σύνδεση, αποκτά εξαιρετικά αυξημένη σπουδαιότητα, όσον αφορά στην κουλτούρα και την παιδεία. Ο χαρακτήρας ενός παιδιού αποκαλύπτεται και διαμορφώνεται στο παιχνίδι του. Ο χαρακτήρας ενός ενήλικος εκφαίνεται  καθαρά στο παιχνίδι και τις ψυχαγωγίες του. Αλλά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μιας ολόκληρης τάξης, όταν αυτή η τάξη είναι νεαρή και προοδεύει, όπως το προλεταριάτο, οι ψυχαγωγίες και το παιχνίδι πρέπει να κατέχουν διακεκριμένη θέση. Ο μεγάλος Γάλλος ουτοπικός μεταρρυθμιστής, ο Φουριέ, απορρίπτοντας τον χριστιανικό ασκητισμό και την καταπίεση κατά των φυσικών ενστίκτων, κατασκεύασε την “phalanstère” του (τις κοινότητες του μέλλοντος) επί της ορθής και λογικής αξιοποίησης και του συνδυασμού των ανθρωπίνων ενστίκτων και παθών. Αυτή είναι ιδέα βαθεία! Το κράτος της εργατικής τάξης δεν είναι ούτε πνευματικό τάγμα ούτε μοναστήρι. Εκλαμβάνουμε τους ανθρώπους όπως έχουν κατασκευαστεί εκ φύσεως και όπως έχουν μερικώς εκπαιδευθεί και μερικώς παραμορφωθεί από την παλαιά τάξη. Αναζητούμε ένα σημείο υποστήριξης σε αυτό το ζων ανθρώπινο υλικό, για την εφαρμογή του μοχλού του κόμματός μας και του επαναστατικού κράτους μας. Η επιθυμία για ψυχαγωγία, διασκέδαση, ξενάγηση και γέλιο, είναι η πιο νόμιμη επιθυμία της ανθρώπινης φύσης. Είμαστε ικανοί, και πράγματι υποχρεωμένοι, να δώσουμε στην ικανοποίηση της επιθυμίας αυτής μιαν υψηλότερη καλλιτεχνική ποιότητα, κάνοντας ταυτόχρονα την ψυχαγωγία ένα όπλο μαζικής εκπαίδευσης, απελευθερωμένο από την φρούρηση του παιδαγωγού και από την κουραστική συνήθεια να ηθικοποιεί.»
«Το πιο σημαντικό όπλο σχετικά, ένα όπλο που υπερέχει παντός άλλου, είναι σήμερα ο κινηματογράφος. Αυτός ο θαυμαστός νεωτερισμός του θεάματος, έχει  παρέμβει στην ανθρώπινη ζωή με μία επιτυχή ταχύτητα, που ποτέ δεν έχει μαρτυρηθεί στο παρελθόν. Στην καθημερινή ζωή των καπιταλιστικών πόλεων, ο κινηματογράφος έχει γίνει τόσο αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, όσο και το μπάνιο, η μπυραρία, η εκκλησία και άλλοι αναφαίρετοι θεσμοί, επαινετοί ή μη. Το πάθος για τον κινηματογράφο είναι ριζωμένο στην επιθυμία για διασκέδαση, στην επιθυμία να δεί κανείς κάτι νέο και απρόοπτο, να γελάσει και να κλαύσει με τις δυστυχίες των άλλων ανθρώπων, όχι τις δικές του. Ο κινηματογράφος ικανοποιεί αυτές τις απαιτήσεις με ένα πολύ άμεσο, οπτικό, γραφικό και ζωντανό τρόπο, χωρίς να απαιτεί τίποτε από τους θεατές. Δεν απαιτεί καν να είναι αυτοί μορφωμένοι. Γι’ αυτό οι θεατές τρέφουν μια τόσο μεγάλη αγάπη για τον κινηματογράφο, αυτό το αστείρευτο σιντριβάνι εντυπώσεων και συναισθημάτων. Αυτό παρέχει ένα σημείο, και όχι απλώς ένα σημείο, αλλά μια τεράστια πλατεία, για την εφαρμογή των δικών μας σοσιαλιστικών εκπαιδευτικών ενεργειών».
«Το γεγονός ότι μέχρι τώρα, δηλαδή σε σχεδόν έξι χρόνια, δεν έχουμε αποκτήσει την κυριότητα του κινηματογράφου, δείχνει πόσο αργοί και απαίδευτοι είμαστε, για να μη πω ειλικρινά, ανόητοι. Αυτό το όπλο, που «κραυγάζει» για να χρησιμοποιηθεί, είναι το καλύτερο εργαλείο για προπαγάνδα: για τεχνική, εκπαιδευτική και βιομηχανική προπαγάνδα, προπαγάνδα κατά του αλκοόλ, υπέρ της υγιεινής, προπαγάνδα πολιτική, κάθε προπαγάνδα που θα θέλατε, μια προπαγάνδα που είναι προσβάσιμη στον καθένα, που είναι ελκυστική, που εισδύει στη μνήμη και μπορεί να γίνει πιθανή πηγή εισοδήματος».
« [...] Μπορούμε να εξασφαλίσουμε αυτό το ασύγκριτο όπλο; Γιατί όχι; Η κυβέρνηση του Τσάρου, μέσα σε λίγα χρόνια, οργάνωσε ένα περίπλοκο δίκτυο κρατικών μπάρ. Η επιχείρηση απέφερε ετήσιο εισόδημα σχεδόν ενός δισεκατομμυρίου χρυσών ρουβλίων. Γιατί η κυβέρνηση των εργατών να μη ιδρύσει ένα δίκτυο κρατικών κινηματογράφων; Αυτός ο μηχανισμός ψυχαγωγίας και εκπαίδευσης θα μπορούσε όλο και περισσότερο να εξελιχθεί σε αναφαίρετο κομμάτι του εθνικού βίου. Χρησιμοποιούμενο για την καταπολέμηση του αλκοολισμού, θα μπορούσε ταυτόχρονα να μετατραπεί και σε μία κερδοφόρο επιχείρηση. Είναι πρακτικό; Γιατί όχι; Φυσικά, δεν είναι εύκολο. Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν περισσότερο φυσικό και περισσότερο ταιριαστό με τις οργανωτικές ενέργειες και ικανότητες ενός κράτους εργατών, απ΄ ότι, ας πούμε, μια προσπάθεια να επανασυστήσουμε το μονοπώλιο της βότκα».
«Ο κινηματογράφος ανταγωνίζεται όχι μόνο την ταβέρνα, αλλά επίσης και την εκκλησία. Και αυτός ο ανταγωνισμός μπορεί να αποβεί θανάσιμος για την εκκλησία, αν αναπληρώσουμε τον χωρισμό της εκκλησίας από το σοσιαλιστικό κράτος, με την συγχώνευση του σοσιαλιστικού κράτους με τον κινηματογράφο».
«Η θρησκευτικότητα στις ρωσικές εργατικές τάξεις πρακτικά δεν υπάρχει. Ουσιαστικά ποτέ δεν υπήρξε. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν καθημερινό έθος και κυβερνητικός θεσμός. Ποτέ δεν ήταν επιτυχής στο να διεισύσει βαθειά μέσα στη συνείδηση των μαζών, ούτε στο να αναμείξει τα δόγματα και τους κανόνες της με τα εσωτερικά συναισθήματα του λαού. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ο ίδιος: η απολίτιστη κατάσταση της παλαιάς Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της εκκλησίας της. Συνεπώς, όταν αφυπνισθεί πολιτιστικά, ο Ρώσος εργάτης εύκολα απορρίπτει την πτωχή εξωτερική του σχέση με την εκκλησία, μια σχέση που αναπτύχθηκε πάνω του από συνήθεια. Για τον χωρικό, σίγουρα, αυτό καθίσταται δυσκολότερο, όχι επειδή ο χωρικός έχει περισσότερο βαθειά και άμεσα εισέλθει στην εκκλησιαστική διδασκαλία – αυτό βεβαίως ποτέ δεν έγινε -  αλλ’ επειδή η αδράνεια και μονοτονία της ζωής του είναι στενά δεμένα με την αδράνεια και μονοτονία των εκκλησιαστικών πρακτικών».
Η σχέση του εργάτη με την εκκλησία (αναφέρομαι στον εκτός κόμματος εργάτη της μάζας) συγκρατιέται κυρίως από το νήμα της συνήθειας, ιδιαιτέρως της συνήθειας των γυναικών. Οι εικόνες ακόμη είναι κρεμασμένες στο σπίτι, επειδή υπάρχουν εκεί· οι εικόνες κοσμούν τους τοίχους· θα ήταν άδειο χωρίς αυτές· οι άνθρωποι δεν θα ήταν συνηθισμένοι σε αυτό. Ένας εργάτης δεν θα μπεί στον κόπο να αγοράσει καινούργιες εικόνες, αλλά δεν έχει και αρκετή θέληση να ξεφορτωθεί τις παλιές. Με ποιο τρόπο μπορεί να εορτασθεί η εορτή της άνοιξης παρά μόνο με Πασχάλιο γλυκό; Και το Πασχάλιο γλυκό πρέπει να ευλογηθεί από τον ιερέα, αλλιώς θα είναι απλά χωρίς νόημα. Ως προς τον εκκλησιασμό, οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν επειδή είναι θρησκευόμενοι· η εκκλησία είναι λαμπρά φωτισμένη, γεμάτη με άνδρες και γυναίκες ενδεδυμένους με τα καλύτερά τους ρούχα, η ψαλμωδία είναι καλή - ένα πεδίο κοινωνικο -αισθητικών έλξεων που δεν παρέχονται από το εργοστάσιο, την οικογένεια ή την καθημερινότητα του δρόμου. Πίστη δεν υπάρχει ή δεν υπάρχει καθόλου έμπρακτα. Οπωσδήποτε, δεν υπάρχει σεβασμός για τον κλήρο ή πίστη στη μαγική δύναμη του τελετουργικού. Αλλά δεν υπάρχει ενεργής θέληση να το καταστρέψει ολικά. Τα στοιχεία της διασκέδασης, της ευχαρίστησης και της ψυχαγωγίας παίζουν ένα μεγάλο ρόλο στα εκκλησιαστικά τελετουργικά. Με θεατρικές μεθόδους η εκκλησία ενεργεί πάνω στην όραση, την αίσθηση της όσφρησης (μέσω του θυμιάματος) και μέσω αυτών πάνω στην φαντασία. Η επιθυμία του ανθρώπου για το θεατρικό, επιθυμία να δεί και να ακούσει το ασύνηθες, το εκπληκτικό, η επιθυμία για ρήξη της συνήθους μονοτονίας της ζωής είναι μεγάλη και ανεξάλειπτη· επιμένει από την πρώιμη παιδική μέχρι την προχωρημένη γεροντική ηλικία. Αποσκοπώντας στην απελευθέρωση των κοινών μαζών από το τελετουργικό και τον εκκλησιαστικισμό, που αποκτήθηκαν από συνήθεια, δεν είναι αρκετή από μόνη της η αντιθρησκευτική προπαγάνδα. Φυσικά, είναι αναγκαία· αλλ’ η άμεση πρακτική επίδρασή της περιορίζεται σε μια μικρή μειοψηφία όσων είναι περισσότερο γενναίοι στο πνεύμα. Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν επηρεάζονται από την αντιθρησκευτική προπαγάνδα· αλλά αυτό δεν είναι επειδή η πνευματική τους σχέση με τη θρησκεία είναι τόσο βαθειά. Αντιθέτως, δεν υπάρχει καμμία πνευματική σχέση· υπάρχει μόνο μια άμορφη, νωθρή, μηχανιστική σχέση, η οποία δεν έχει περάσει μέσα από τη συνείδηση· μια σχέση σαν αυτή του ξεναγούμενου οδοιπόρου, ο οποίος περιστασιακά δεν αρνείται να συμμετάσχει σε μια λιτανεία ή σε μια πομπώδη τελετή ούτε να ακούσει την ψαλμωδία ή να κινεί τα χέρια του».
«Ένα τελετουργικό άνευ νοήματος, που κείται στη συνείδηση σαν αδρανές φορτίο, δεν μπορεί να καταστραφεί από μόνη την κριτική· μπορεί να αντικατασταθεί από νέες μορφές ζωής, νέες ψυχαγωγίες, νέα και πιο πολιτισμένα θέατρα. Και πάλιν εδώ, οι σκέψεις στρέφονται στο πιο δυνατό - επειδή είναι το πιο δημοκρατικό - όργανο του θεάτρου: στον κινηματογράφο. Χωρίς να απαιτεί κλήρο ενδεδυμένο στόφα κ.λπ. ο κινηματογράφος ξεδιπλώνει επί της λευκής οθόνης θεατικές εικόνες μεγαλύτερης αποδοχής από εκείνες που παρέχει η πλουσιότερη εκκλησία - που έχει γίνει σοφή μέσω εμπειρίας χιλίων ετών - ή ένα τζαμί ή μια συναγωγή. Στην εκκλησία μόνο ένα δράμα εκτελείται, και πάντοτε ένα και το αυτό, μπαίνει χρόνος, βγαίνει χρόνος. Αλλά στον κινηματογράφο της γειτονιάς θα σου δείξουν τα Πάσχα των εθνικών, των Ιουδαίων και των Χριστιανών στην ιστορική τους διαδοχή και με την ομοιότητα του τελετουργικού τους. Ο κινηματογράφος ψυχαγωγεί, μορφώνει, βάλλει τη φαντασία με εικόνες και σε απελευθερώνει από την ανάγκη να διασχίσεις την πόρτα της εκκλησίας. Ο κινηματογράφος είναι ο μεγάλος ανταγωνιστής όχι μόνο της ταβέρνας, αλλά και της εκκλησίας. Ιδού ένα εργαλείο που πρέπει να εξασφαλίσουμε με οποιοδήποτε κόστος».
Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Αθεϊστικά εγκλήματα

Η Εκκλησία δεν εισάγει ούτε υποστηρίζει κάποιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Υπακούει στους κυβερνήτες και προσεύχεται γι’ αυτούς. Πάντοτε όμως αρνείται να υποταχθεί σε όσα εξ αυτών προσπαθούν να παρεμποδίσουν ή να ελέγξουν το πνευματικό Της έργο. Διδάσκει επίσης με στεντόρεια φωνή πως είναι αδύνατον να οργανωθεί και να κυβερνηθεί ένα κράτος εάν δεν ζητήσουν οι άνθρωποι την βοήθεια του Βασιλέως των βασιλευόντων και δεν διέπονται από τις ηθικές επιταγές του Χριστιανισμού.
Ο ιδεολογικός αθεϊσμός λαμβάνοντας την εξουσία στις λεγόμενες «χώρες του ανατολικού μπλοκ», θέλησε όχι απλώς να υποτάξει το έργο της Ορθοδόξου Εκκλησίας αλλά να ξεριζώσει ακόμη και αυτό το θρησκευτικό συναίσθημα από τις καρδιές των ανθρώπων. Τόσο μεγάλη ήταν η έπαρση των υλιστών οι οποίοι μεθυσμένοι από την απολυταρχική εξουσία τους έφθασαν στο σημείο να ειδωλοποιήσουν τους εαυτούς τους. Βία, αλληλοπαρακολούθηση και αλληλοκατάδοση των πολιτών, ακόμη και των μελών μιας οικογενείας. Το όλο κλίμα ήταν τελείως ασταθές και απέπνεε μια διαρκή ανασφάλεια η οποία γεννούσε αδυσώπητο μίσος για το κάθε τι.

Υπάρχουν πλήθος κειμένων- ντοκουμέντων που δίνουν ελάχιστη γεύση από την πικρία και τον πόνο αυτών των καταστάσεων. Άλλα πάλι περιγράφουν θαυμαστά γεγονότα, πραγματικές ηλιαχτίδες μέσα στο πηχτό σκοτάδι της δικτατορίας του αθεϊσμού. Κάποια από αυτά δημοσιεύονται παρακάτω. Όχι ασφαλώς για να αντιπολεμήσουν όσους με λύσσα πολέμησαν την Εκκλησία, αλλά ως αναγκαία διδασκαλία για όλους- άρχοντες και αρχομένους.
http://www.impantokratoros.gr/atheisika-egklhmata.el.aspx

Η κρυφή υπερηφάνεια-Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

– Μου είπατε, Γέροντα, ότι έχω κρυφή υπερηφάνεια. Ποία είναι η κρυφή υπερηφάνεια;

– Είναι η εσωτερική υπερηφάνεια. Και η εσωτερική υπερηφάνεια είναι πολύ χειρότερη από την εξωτερική.

– Γέροντα, τι διαφορά έχει η εξωτερική από την εσωτερική υπερηφάνεια;

– Η εξωτερική υπερηφάνεια φαίνεται και θεραπεύεται εύκολα. Ο άνθρωπος που έχει εξωτερική υπερηφάνεια φαίνεται και από τα ρούχα του και από το περπάτημά του και από την ομιλία του, και έτσι μπορεί κανείς να του πη καμμιά κουβέντα και να βοηθηθή. Ενώ η κρυφή υπερηφάνεια είναι πολύ ύπουλη και γι᾿ αυτό δύσκολα θεραπεύεται. Κρύβεται και δεν την βλέπουν οι άλλοι· μόνον ένας πεπειραμένος μπορεί να την καταλάβη. Η κρυφή υπερηφάνεια συνήθως υπάρχει στους πνευματικούς ανθρώπους. Και τότε, ενώ έχουν εξωτερικά σχήματα ταπεινά, σχήματα ευλαβείας, μέσα τους κρύβουν του κόσμου την υπερηφάνεια! Βλέπεις, ντύνεται στα κουρέλια το ταγκαλάκι...

– Γέροντα, ο άνθρωπος που έχει κρυφή υπερηφάνεια την καταλαβαίνει;

– Αν παρακολουθή τον εαυτό του, την καταλαβαίνει.

– Γέροντα, έχω τον λογισμό ότι αυτός που έχει κρυφή υπερηφάνεια, δεν νιώθει μέσα του ανάπαυση.

– Ανάπαυση θεϊκή δεν νιώθει, ούτε γνώρισε ποτέ την θεϊκή ανάπαυση, αλλά αναπαύει τον λογισμό του.

– Τί θα με βοηθήση, Γέροντα, να καταλάβω αν έχω κρυφή υπερηφάνεια και να αγωνισθώ να την διώξω;

– Αν κάνης, ας υποθέσουμε, έναν πνευματικό αγώνα και σού λέη ο λογισμός ότι κάνεις κάτι σπουδαίο, είσαι ενάρετη κ.λπ., σίγουρα υπάρχει μέσα σου υπερηφάνεια, αλλά την κρύβεις. Αν λοιπόν προσέξης, θα δής ότι νιώθεις μια ικανοποίηση ψεύτικη. Για να φύγη η κρυφή υπερηφάνεια, πρέπει να σιχαθής αυτό το ψεύτικο και να το πετάξης. Αυτούς που έχουν εξωτερική υπερηφάνεια, τους σιχαίνονται οι άλλοι, και έτσι μπορούν να διορθωθούν· ενώ, όσοι έχουν εσωτερική, κρυφή, υπερηφάνεια, πρέπει οι ίδιοι να σιχαθούν τον εαυτό τους, για να απαλλαγούν από αυτήν. Αλλά, και όταν δίνης στους άλλους το δικαίωμα να σού κάνουν παρατηρήσεις, αυτό θα σε βοηθήση, γιατί θα βγή έξω η κρυφή υπερηφάνεια, θα φανερωθή και σιγά-σιγά θα φύγη.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε' ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2010

surce agiooros

Γέρων Παΐσιος για την την τεκνογονία και τις εκτρώσεις

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου  †1994

Η ανθρώπινη λογική στο θέλημα του Θεού για την τεκνογονία *

Πολλές φορές ανδρόγυνα μού εκφράζουν την ανησυχία τους για το θέμα της τεκνοποιίας και ζητούν την γνώμη μου. Άλλα σκέφτονται να κάνουν ένα-δυο παιδιά και άλλα θέλουν να αποκτήσουν πολλά παιδιά. Αυτό όμως που τους συμφέρει είναι να αφήνουν το θέμα της τεκνοποιίας στον Θεό. Να εμπιστεύονται την ζωή τους στην θεία Πρόνοια και να μη βάζουν δικά τους προγράμματα. Πρέπει να πιστεύουν ότι ό Θεός, που φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού, πολύ περισσότερο θα φροντίση για τα δικά τους παιδιά...

Μερικοί προσπαθούν πρώτα να τακτοποιήσουν όλα τα άλλα και ύστερα να σκεφθούν για παιδιά. Δεν λαμβάνουν υπ' όψιν τους καθόλου τον Θεό. Άλλοι πάλι λένε: «σήμερα είναι δύσκολη η ζωή· ένα παιδί φθάνει, γιατί και αυτό με δυσκολία το μεγαλώνεις», και δεν κάνουν άλλα παιδιά. Δεν καταλαβαίνουν πόσο αμαρτάνουν μ' αυτήν την τοποθέτηση, γιατί δεν αφήνονται με εμπιστοσύνη στον Θεό. Ο Θεός έχει σπλάγχνα. Μόλις δη ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν, δεν του είναι δύσκολο να μην τους δώση άλλα παιδιά.

Ξεκινούν πολλοί να παντρευτούν, χωρίς να σκεφθούν ότι πρέπει να έχουν και ως σκοπό να κάνουν παιδιά και να τα αναθρέψουν χριστιανικά. Δεν θέλουν πολλά παιδιά, για να μην έχουν σκοτούρες, και έχουν στα διαμερίσματα σκυλιά, γατιά....

Για πολλούς που ζουν κοσμικά η οικογένεια σήμερα δεν έχει νόημα. Γι’ αυτό ή δεν παντρεύονται ή παντρεύονται και δεν κάνουν παιδιά ή σκοτώνουν τα παιδιά με τις εκτρώσεις, και έτσι μόνοι τους εξαφανίζουν το σόι τους. Δηλαδή μόνοι τους καταστρέφονται· δεν τους καταστρέφει ο Θεός. Ενώ οι πιστοί, που τηρούν τις εντολές του Θεού, δέχονται την θεία Χάρη, γιατί ο Θεός είναι υποχρεωμένος κατά κάποιον τρόπο να τους βοηθάη στα δύσκολα χρόνια που ζούμε…

Οι εκτρώσεις είναι φοβερή αμαρτία

- Γέροντα, κάποια κυρία σαράντα χρόνων, που έχει μεγάλα παιδιά, είναι έγκυος τριών μηνών. Ο άνδρας της την απειλεί πως, αν δεν κάνη έκτρωση, θα την χωρίση

- Αν κάμη έκτρωση, θα την πληρώσουν τα άλλα παιδιά τους με αρρώστιες και ατυχήματα. Σήμερα οι γονείς σκοτώνουν τα παιδιά με τις εκτρώσεις και δεν έχουν την ευλογία του Θεού. Παλιά, αν γεννιόταν ένα παιδάκι άρρωστο, το βάπτιζαν, πέθαινε αγγελούδι, και ήταν πιο ασφαλισμένο. Είχαν οι γονείς και άλλα γερά παιδιά, είχαν και την ευλογία του Θεού. Τώρα γερά παιδιά τα σκοτώνουν με τις εκτρώσεις και διατηρούν στην ζωή άλλα που είναι αρρωστημένα. Τρέχουν οι γονείς στην Αγγλία, στην Αμερική να τα θεραπεύσουν. Και συνεχίζεται μετά να γεννιούνται πιο άρρωστα, γιατί και αυτά, αν ζήσουν και κάνουν οικογένεια, μπορεί να γεννήσουν πάλι άρρωστα παιδιά, οπότε τι βγαίνει; Ενώ, αν γεννούσαν μερικά παιδιά, δεν θα έτρεχαν τόσο πολύ για το ένα, το άρρωστο, θα πέθαινε και θα πήγαινε αγγελούδι....

Πόσες χιλιάδες έμβρυα σκοτώνονται κάθε μέρα! Η έκτρωση είναι φοβερή αμαρτία. Είναι φόνος, και μάλιστα πολύ μεγάλος φόνος, γιατί σκοτώνονται αβάπτιστα παιδιά. Πρέπει να καταλάβουν οι γονείς ότι η ζωή αρχίζει από την στιγμή της συλλήψεως.

Η αλήθεια για τις εκτρώσεις
αντικειμενική ενημέρωση για όσα πρέπει να γνωρίζουμε
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"
* Από το βιβλίο του Γέροντος «ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ», εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσ/νίκης.
Source http://www.impantokratoros.gr/3BE47283.el.aspx

=========================================================================

Σε δημοτικά πάρκα των αστικών κέντρων σήμερα παίζουν παιδία από άλλες χώρες. Σε μικρό ποσοστό υπάρχουν εκεί ελληνόπουλα.
Στο δρόμο παρατηρούμε  ότι ο αριθμός των  Ελληνίδων γυναικών σε κατάσταση εγκυμοσύνης έχει ελλατωθεί δραματικά.
 Δεν φταίει μόνον η κοινωνική κρίση διότι αυτό το φαινόμενο το παρατηρήσαμε να αυξάνεται προ πολλών ετών στη χώρα μας.
Η ευκολία, η άνετη ζωή, η φυγοπονία, ο νεοπλουτισμός, η αποκοπή μας από το Σώμα της Εκκλησίας και πολλές άλλες καταστάσεις έφεραν τους πολίτες σε αυτή την κοινωνική & πνευματική ένδεια.
Ορθόν λοιπόν είναι να μην ευελπιστούμε για τη βελτίωση της ζωής μας σε κοσμικά σχήματα αλλά εις την Πρόνοιαν του Θεού.

Συμπαράσταση στον αδύνατο που πέφτει!

Πήγε κάποτε ένας αδελφός σε κάποιον Γέροντα και του λέει: «Ο αδελφός μου με βγάζει από τη σειρά μου πηγαίνοντας εδώ κι εκεί και στενοχωριέμαι».
Κι ο Γέροντας τον παρηγόρησε συμβουλεύοντάς τον: «Να τον υπομείνεις, αδελφέ, και ο Θεός βλέποντας τον κόπο της υπομονής σου, θα τον επαναφέρει. Γιατί με τρόπο σκληρό δεν είναι εύκολο να μεταστρέψεις κάποιον. Ούτε ένας δαίμονας διώχνει άλλον δαίμονα. Αλλά μάλλον με την καλοσύνη σου θα τον επαναφέρεις. Γιατί και ο Θεός μας ελκύει τους ανθρώπους προσφέροντάς τους την παρηγοριά».
Και του διηγήθηκε το εξής: Ήταν δύο αδελφοί στη Θηβαϊδα και ο ένας πολεμήθηκε από τον πειρασμό της πορνείας και είπε στον άλλο: «Θα γυρίσω στον κόσμο». Ο άλλος όμως με κλάματα του έλεγε: «Δεν σ' αφήνω, αδελφέ μου, να φύγεις και να χάσεις τον κόπο σου και την παρθενία σου». Αλλ' αυτός δεν πειθόταν και έλεγε: «Δεν μπορώ να μείνω άλλο, θα φύγω. 'Η έλα μαζί μου και επιστρέφω πάλι μαζί σου ή άφησε με και θα μείνω στον κόσμο».

Πήγε λοιπόν (ο άλλος) αδελφός και το ανέφερε σε κάποιον μεγάλο Γέροντα. Και ο Γέροντας του είπε: «Πήγαινε μαζί του. Και ο Θεός για τον κόπο σου δεν θα τον αφήσει να πέσει». Σηκώθηκαν λοιπόν και κατέβηκαν στον κόσμο. Μόλις όμως έφτασαν στο χωριό, ο Θεός βλέποντας τον κόπο της αγάπης του, πήρε τον πόλεμο από τον αδελφό. Και του λέει ο αδελφός: «Ας γυρίσουμε πίσω στην έρημο, αδελφέ. Να, πες ότι αμάρτησα, και τι κέρδισα;». Και γύρισαν στο κελί τους χωρίς να πάθουν ζημιά.

Από το Γεροντικό
agiooros

"ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ" 9ης Ιουλίου – "Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ"

Η ενδυμασία μας στο Ναό

 

Ἡ ἀμφίεσή μας

 

Mά καί ἡ ἐνδυμασία μας στό ναό νά εἶναι καλή ἀπό κάθε πλευρά. Nά εἶναι κόσμια καί ὄχι ἐξεζητημένη. Γιατί τό κόσμιο εἶναι σεμνό, ἐνῶ τό ἐξεζητημένο εἶναι ἄσεμνο.

Aὐτό ἀκριβῶς μᾶς παραγγέλλει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν λέει: «Θέλω νά προσεύχονται οἱ ἄνδρες σέ κάθε τόπο, σηκώνοντας πρός τόν οὐρανό χέρια ὅσια, χωρίς ὀργή καί δισταγμό ὀλιγοπιστίας. Ἐπίσης καί οἱ γυναῖκες νά προσεύχονται μέ ἀμφίεση σεμνή, στολίζοντας τόν ἑαυτό τους μέ σεμνότητα καί σωφροσύνη, ὄχι μέ περίτεχνες κομμώσεις καί χρυσά κοσμήματα ἤ μαργαριτάρια ἤ ἐνδύματα πολυτελή, ἀλλά μέ ὅ,τι ταιριάζει στίς γυναῖκες πού λένε ὅτι σέβονται τό Θεό, δηλαδή μέ καλά ἔργα» (A' Tιμ. 2:8-10). Ἄν, λοιπόν, ἀπαγορεύει στίς γυναῖκες ἐκεῖνα πού εἶναι ἀπόδειξη πλούτου, πολύ περισσότερο ἀπαγορεύει ὅσα κινοῦν τήν περιέργεια, ὅπως τά φτιασίδια, τό βάψιμο τῶν ματιῶν, τό κουνιστό βάδισμα, τά παράξενα ροῦχα καί τά παρόμοια.

Tί λές, γυναίκα; Ἔρχεσαι στό ναό νά προσευχηθεῖς, καί στολίζεσαι μέ χρυσαφικά καί χτενίζεσαι ἐπιτηδευμένα; Mήπως ἦρθες γιά νά χορέψεις; Mήπως γιά νά λάβεις μέρος σέ γαμήλια γιορτή; Ἐκεῖ ἔχουν θέση τά χρυσαφικά καί οἱ πολυτέλειες· ἐδῶ δέν χρειάζεται τίποτε ἀπ’ αὐτά. Ἦρθες νά παρακαλέσεις τό Θεό γιά τίς ἁμαρτίες σου. Tί στολίζεις, λοιπόν, τόν ἑαυτό σου; Aὐτή ἡ ἐμφάνιση δέν εἶναι γυναίκας πού ἱκετεύει. Πῶς μπορεῖς νά στενάξεις, πῶς μπορεῖς νά δακρύσεις, πῶς μπορεῖς νά προσευχηθεῖς μέ θέρμη, ἔχοντας τέτοια ἀμφίεση; Θέλεις νά φαίνεσαι εὐπρεπής; Φόρεσε τό Xριστό καί ὄχι τό χρυσό. Nτύσου τήν ἐλεημοσύνη, τή φιλανθρωπία, τή σωφροσύνη, τήν ταπεινοφροσύνη. Aὐτά ἀξίζουν περισσότερο ἀπ’ ὅλο τό χρυσάφι. Aὐτά καί τήν ὡραία τήν κάνουν ὡραιότερη καί τήν ἄσχημη τήν ὀμορφαίνουν. Nά ξέρεις, γυναίκα, πώς, ὅταν στολιστεῖς πολύ, γίνεσαι πιό αἰσχρή κι ἀπό τή γυμνή, γιατί ἔχεις ἀποβάλει πιά τήν κοσμιότητα.

Source http://www.orthodoxfathers.com/Ekklisiasmos/amphiesi

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΛΙΜΑΞ ΣΕ 6 ΛΕΠΤΑ - Evigt Mörker - Gud

 

Δείτε τα σκαλοπάτια που ανεβαίνουμε γοητευμένοι ως άνθρωποι, με τόσο αγώνα σ' αυτό τον κόσμο. Ποιες είναι οι απολαβές μας στο τέλος του "ταξιδιού";
Κλίμακες δύο μόνον υπάρχουν, η επιλογή δική σου.
Αφιέρωσε 6 λεπτά απ' το χρόνο σου και ίσως να δεις τον εαυτό σου στο βίντεο!
 

 

"ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΥΜΑΣ"

 



Κατάθεσις της Τιμίας Εσθήτος της Θεοτόκου - 02 Ιουλίου

 

                   Χιτὼν μὲν Υἱοῦ Χριστοφρουροῖς δημίοις.                     

Ἐσθὴς δὲ Μητρὸς χριστοφρουρήτῳ πόλει.

Δευτερίῃ κατέθεντο σορῷ Ἐσθῆτα Πανάγνου.

Βιογραφία

Στο ναό των Βλαχερνών, που είχε κτίσει η βασίλισσα Πουλχερία, κόρη του αυτοκράτορα Αρκαδίου και σύζυγος του αυτοκράτορα Μαρκιανού (451 - 457 μ.Χ.), είχαν κατατεθεί τα σπάργανα (εντάφια) της Θεοτόκου, τα όποια είχαν σταλεί από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ιουβενάλιο (βλέπε ίδια ημέρα). Όταν δε ήταν αυτοκράτορας ο Λέων Α' ο Θράξ (457 - 474 μ.Χ.), οι πατρίκιοι Γάλβιος και Κάνδιδος έφεραν από τα Ιεροσόλυμα και την τίμια εσθήτα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο Λέων την παρέλαβε και την κατέθεσε στο ναό των Βλαχερνών, μέσα σε χρυσή λάρνακα.

Η εσθήτα αυτή υπήρχε μέσα στο ναό των Βλαχερνών μέχρι το έτος 820 μ.Χ. Αλλά ο ναός αυτός το 1070 μ.Χ. κάηκε και κατόπιν, αφού ανοικοδομήθηκε, από απροσεξία ξανακάηκε στις 19 Ιανουαρίου του 1434 μ.Χ. Βέβαια, πάντα τα τίμια αντικείμενα της Υπεραγίας Θεοτόκου γίνονται αφορμή στους αγωνιζόμενους χριστιανούς να μιμηθούν την αρετή της. Και όπως, λοιπόν, αυτή «διετήρει πάντα τὰ ρήματα (τοῦ Κυρίου) ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς» (Λουκά, θ' 51.), διατηρούσε, δηλαδή, τα λόγια του Υιού της βαθειά χαραγμένα στην καρδιά της, έτσι ας κάνουμε κι εμείς.

Πηγή: http://www.saint.gr/656/saint.aspx

ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ 2ας Ιουλίου – " Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ"

   

 

Οι θέσεις των Ιερών αντικειμένων και Εθνικών συμβόλων στο χώρο μας

Όλοι έχουμε στους χώρους μας κάποια ιερά αντικείμενα αλλά και ιερά σύμβολα, η ερώτηση είναι εάν τα τοποθετούμε στην  πρέπουσα θέση σύμφωνα με την παράδοση ή τα παρατάμε σε λάθος σημεία.

Το εικονοστάσι

Κάθε πιστός αισθάνεται την ανάγκη να έχει ένα συγκεκριμένο χώρο στον οποίο να φυλάσσει ιερά αντικείμενα και σύμβολα.

Ο χώρος αυτός ονομάζεται εικονοστάσι και συνήθως είναι μία ξύλινη ορθογώνια κατασκευή με ένα πορτάκι έμπροσθεν (συνήθως από γυαλί, αλλά και ξύλινο). Ένα εικονοστάσι μπορούμε να το παραγγείλλουμε στον μαραγκό εφόσον έχουμε επιλέξει τις ανάλογες διαστάσεις του σύμφωνα με τα αντικείμενα που θα τοποθετήσουμε μέσα του αλλά και σύμφωνα με τον χώρο που θα το αναρτήσουμε. Στην αγορά υπάρχουν και έτοιμα εικονοστάσια με διάφορες καλαίσθητες διακοσμήσεις. Μία ακόμη λύση είναι να εκμεταλλευτούμε ένα κενό ντουλάπι (καθαρό) ή κάποιον άλλο κενό χώρο στο σπίτι μας.  Προσοχή εάν χρησιμοποιείτε καντηλάκι αναμμένο σε τέτοιους χώρους, μαυρίζουν γρήγορα και είναι εύφλεκτοι.

Μέσα στο εικονοστάσι μπορούμε να βάλουμε τις εικόνες που υπάρχουν στην οικία μας (εάν το εικονοστάσι έχει και κάποιο βάθος αναρτούμε τις μικρότερες εικόνες στις πλαϊνές πλευρές του), τα κομποσκοίνια, το μπουκαλάκι του αγιασμού, τα καρβουνάκια , το λιβάνι και το λιβανιστήρι μας, τα φυτίλια του καντηλιού, μικρά σταυρουδάκια ή φυλακτά και ότι άλλο σχετικό. Για κάποιες απορίες που ίσως έχουμε,  ρωτάμε και τον πνευματικό μας. Καλό είναι το εικονοστάσι μας να μην τοποθετείται επάνω από θερμά αντικείμενα όπως είναι το καλοριφέρ.

Η τράπεζα εστίασης

Στον  τοίχο που ευρίσκεται πλησίον της τράπεζας εστίασης  μπορούμε να αναρτήσουμε την ¨Φιλοξενία του Αβραάμ¨  που αναπαριστά  την Αγία τριάδα υπό την μορφή τριών αγγέλων. Όχι τον ¨Μυστικό Δείπνο¨  σε αυτό το σημείο. Εάν δεν έχουμε εικόνα με αυτό το θέμα τοποθετούμε την εικόνα της Θεοτόκου, του Ιησού Χριστού ή την εικόνα του προστάτη μας αγίου.

Άλλοι χώροι
Εικόνα  μπορούμε να τοποθετήσουμε σε τοίχο του σαλονιού, στην κρεβατοκάμαρα ή και στο χώρο της εργασίας μας αλλά όχι για διακοσμητικούς λόγους.

Τα ιερά βιβλία
Όλοι έχουμε στα σπίτια μας ιερά βιβλία όπως την Αγία Γραφή, την Ιερά Σύνοψη, το Γεροντικό, τον Συναξαριστή κ.ά.  Όλα αυτά τα βιβλία ιερών κειμένων ας τα τοποθετούμε σε ένα σημείο της βιβλιοθήκης μας αρχειοθετημένα ούτως ώστε να τα βρίσκουμε εύκολα όταν τα χρειαζόμαστε.

Τα σκεύη για τον Αγιασμό και το Ιερό Ευχέλαιο

Πολλοί πιστοί κατά διαστήματα προσκαλούν στο σπίτι τους ιερέα για να τελέσει αγιασμό ή και Ιερό Ευχέλαιο. Τα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε για αυτές τις τελέσεις όπως μία γυάλινη λεκάνη ή ένα τραπεζομάντηλο καλύτερα θα είναι να τα φυλάσσουμε σε ασφαλές σημείο του σπιτιού μας και να μη τα χρησιμοποιούμε για άλλες εργασίες.

Λιβανισμός και καντήλι

Όσο για το καμένο φυτίλι του καντηλιού και τα υπολείμματα από το λιβάνισμα, ρωτήστε τον πνευματικό σας για το πως πρέπει να τα διαχειριστείτε.
Δεν τα πετάμε στα σκουπίδια.

Η Σημαία

Εάν θέλουμε να έχουμε την σημαία  στο σπίτι μας θα πρέπει να την αναρτούμε στον ιστό της. Ο ιστός να στηρίζεται σε μία βάση και στην κορυφή του να δεσπόζει ο τίμιος σταυρός. Ποτέ δεν απλώνουμε τη σημαία στο κρεβάτι μας, στο τραπέζι ή σε κάποιο άλλο σημείο διότι έτσι γινόμαστε ασεβείς προς τα εθνικά σύμβολα.
 Ιστοί της σημαίας υπάρχουν επιδαπέδιοι και επιτραπέζιοι.

 Όλες αυτές τις πράξεις και ενέργειες τις πράττουμε γιατί μας πληρούν πνευματικά.

Πηγή: "ΑΛΙΚΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ" - https://pneumatikesparaineseis.blogspot.com/

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ ΤΟΥΣ

Οἱ  Ἅγιοι Κοσµᾶς καὶ Δαµιανὸς οἱ Ἀνάργυροι

Ἦταν ἀδέρφια καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ρώµη.

Σπούδασαν καὶ οἱ δυὸ τὴν ἰατρικὴ καὶ ἐξάσκησαν αὐτὴ ὄχι σὰν ἐπικερδὲς ἐπάγγελµα, ἀλλὰ σὰν φιλανθρωπικὴ διακονία.

Χρήµατα δὲν δέχονταν, οὔτε ἀπὸ φτωχό, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἀπὸ πλούσιο. Κυρίως, ἔτρεχαν καὶ πρόσφεραν πρόθυµα τὶς ὑπηρεσίες τους στοὺς φτωχούς, παρὰ στοὺς πλουσίους, διότι, ὅπως ἔλεγαν, µία καλύβα ἔχει περισσότερη ἀνάγκη ἀπὸ ἕνα παλάτι.

Ἀλλὰ καὶ ὅταν θεράπευαν κάποιον ἀσθενῆ πλούσιο καὶ αὐτὸς µὲ τὴν βία τοὺς ἀνάγκαζε νὰ δεχθοῦν ἀµοιβή, αὐτοὶ τοῦ σηµείωναν τὸ ὄνοµα ἑνὸς φτωχοῦ ἀσθενοῦς καὶ τὸν προέτρεπαν σ᾿ αὐτὸν νὰ δώσει τὴν ἀµοιβή τους.

 Ὁ Θεός, µάλιστα, εὐλόγησε τὴν ἰατρική τους καὶ µὲ θαυµατουργικὴ δύναµη.

Αὐτό, ὅµως, κίνησε τὸ φθόνο τῶν ἄλλων γιατρῶν, µὲ πρῶτο τὸ δάσκαλό τους, ποὺ τοὺς µισοῦσε ἐπιπλέον, διότι αὐτοὶ ἦταν χριστιανοί.

Κάποια µέρα, λοιπόν, ἐνῷ µάζευαν θεραπευτικὰ βότανα, τοὺς δολοφόνησαν, ἀφοῦ τοὺς ἔσπρωξαν µὲ ὁρµὴ στὸν γκρεµό. Φάνηκε, ἔτσι, ἡ καταστρεπτικὴ ἰδιοτέλεια τῶν συναδέλφων τους, καὶ ἀντίθετα πόση «φιλαδελφίαν ἀνυπόκριτον», φιλαδελφία ἐλεύθερη ἀπὸ κάθε προσποίηση καὶ ὑποκρισία, καλλιεργοῦσαν οἱ δυὸ Ἅγιοι Ἀνάργυροι.

 

Τατουάζ ή Δερματοστιξία

Η θέση της Εκκλησίας

Σε κάποιες άλλες εποχές οι γυναίκες δημιουργούσαν κεντήματα υψηλής ποιότητας στις επιφάνειες λινών και μεταξωτών υφασμάτων με μόνα εργαλεία και υλικά τα πολύχρωμα νήματα, την βελόνα και μεγάλη υπομονή.
Την σήμερον οι γυναίκες, αλλά και οι άνδρες όλων των ηλικιών που θέλουν να είναι must και in, κεντούν διάφορα σχέδια και μηνύματα απευθείας στην επιφάνεια του δέρματος τους. 

Η Ορθόδοξη εκκλησία δεν επιτρέπει στους πιστούς να χαράζουν Στο δέρμα τους τατουάζ. 

Ελλείψει Πνευματικής πληρότητας οι άνθρωποι καταφεύγουν σε υποκατάστατα βλαβερά για το σώμα και την ψυχή.

Ένα είδος υποκατάστατου είναι και το χάραγμα του δέρματος (δερματοστιξία ή τατουάζ), με χρωστικές ουσίες.

Δυστυχώς και τα παιδιά σήμερα μιμούνται τέτοιες τεχνικές «καλαισθησίας» από μικρά τοποθετώντας στο χέρι τους τα αυτοκόλλητα τατουάζ του χαρτοπωλείου.

Οι άνθρωποι δεν βλάπτουν μόνον το σώμα τους με τα τατουάζ αλλά και την ψυχή τους μέσα από τα διάφορα αποκρυφιστικά σύμβολα που χαράζουν πολλές φορές εν αγνοία της επιλογής τους στο δέρμα.

Παρατηρούμε πολλούς ανθρώπους να χαράζουν στο σώμα τους σύμβολα σατανικά τα οποία πολλές φορές εν αγνοία τους γίνονται και «φυλαχτά» που καταστρέφουν το σώμα και σκοτίζουν την ψυχή.

Η εκ δεξιών πλάνη που πέφτουν ορισμένοι είναι το τατουάζ σε σχήμα σταυρού ή με τη μορφή κάποιου αγίου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν τιμάμε ούτε τον τίμιο σταυρό, ούτε του αγίους. Θέση στο σώμα μας ο τίμιος σταυρός έχει μόνον στο στήθος μας όπως γνωρίζουμε κρεμασμένος με ένα σχοινάκι ή με μία αλυσίδα στο λαιμό μας. Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να κρεμάσουμε ένα μικρό εικονίδιο του αγίου που μας προστατεύει.
Το ίδιο λάθος κάνουν ορισμένοι  με την Ελληνική σημαία χαράζοντας την ως τατουάζ σε μέρος του σώματός τους ή ακόμη χειρότερα τοποθετώντας την στο κρεβάτι ως κατωσέντονο, πανωσέντονο, ως τραπεζομάντηλο, ως κάδρο στον τοίχο κ.ά. 
Αυτή η ενέργεια  δεν δείχνει αγάπη προς την σημαία αλλά ασέβεια.
Η σημαία πρέπει να τοποθετείται στο ιστό της, και στην κορυφή του ιστού να δεσπόζει ο τίμιος σταυρός.
Είτε εντός οικίας, είτε σε εξωτερικό χώρο τοιουτοτρόπως θα πρέπει να δεσπόζει η Ελληνική σημαία.

Μικρή ιστορική αναδρομή του τατουάζ

Το χάραγμα του δέρματος με τατουάζ δεν είναι μία σύγχρονη μόδα αλλά το εφάρμοζαν πολλούς αιώνες πριν και σε διάφορα σημεία του πλανήτη για πολλούς και διαφορετικούς λόγους και αιτίες.

Στην Κίνα επί δυναστείας MIG χάραζαν με τατουάζ στο μέτωπο τους πολίτες που είχαν πράξει ποινικά αδικήματα. Η τεχνική αυτή γινόταν με ειδική βελόνα εμποτισμένη σε ανεξίτηλη σινική μελάνη. 
Ανάλογα με το ποινικό αδίκημα που είχε κάνει ο πολίτης χαράζονταν στο μέτωπό του και το αντίστοιχο τατουάζ ούτως ώστε σε όποια πόλη ή χωριό της επικράτειας κι αν πήγαινε οι ντόπιοι κάτοικοι ελάμβαναν την πληροφορία των ποινικών του πράξεων από το χαραγμένο μέτωπο του και ελάμβαναν τα μέτρα τους.

Στα απομακρυσμένα νησιά του Ειρηνικού ωκεανού χάραζαν αλλά και χαράζουν το δέρμα τους σε διάφορα σημεία του σώματος για λόγους καλαισθησίας, αλλά και ως ένδειξη της ανάλογης κοινωνικής τους θέσης.

Την κουλτούρα αυτών των λαών μεταλαμπάδευσαν στη Δύση οι Ευρωπαίοι έμποροι και ναυτικοί που ταξίδευαν σε εκείνες τις περιοχές του πλανήτη.

Από τον 15^ο αιώνα ναυτικοί των Δυτικών ναυτιλιακών εταιριών που έρχονταν σε επαφή με εκείνους τους πολιτισμούς χάραζαν για λόγους συναισθηματικούς η και καλαισθησίας διάφορα τατουάζ στο δέρμα τους. 
Το κάθε χαραγμένο σχέδιο δεν ήταν τυχαίο αλλά είχε τον συμβολισμό του.

Ερχόμενοι στην Δύση οι άνθρωποι αυτοί μετέφεραν την τέχνη του τατουάζ και τα εργαλεία της. Με το πέρασμα των ετών η τεχνική αυτή εξαπλώθηκε στην τότε Ευρώπη αλλά και στην Αμερική αργότερα.

Μετά τους ναυτικούς την τεχνική του χαραγμένου δέρματος την «υιοθέτησαν» και οι εντός των σωφρονιστικών ιδρυμάτων ποινικοί κρατούμενοι. Για λόγους πάλι ανάμνησης, συναισθήματος, ή και καλαισθησίας χάραζαν με μελάνη σημεία του σώματός τους.

Στη σημερινή εποχή και εντονότερα την τελευταία 20ετία το τατουάζ έχει γίνει μόδα και πολλοί άνθρωποι ανά τον κόσμο κοσμούν το δέρμα τους με διάφορα σχέδια. Άλλοι με περισσότερα, άλλοι με λιγότερα.

Οι λόγοι που κάποιος άνθρωπος σήμερα χαράζει το δέρμα του με τατουάζ είναι ποικίλοι. Λόγοι συναισθηματικοί (ονόματα ζεύγους), πολιτικοί (σύμβολα πολιτικών ομάδων ή και κομμάτων), αθλητικοί (ομάδες, σύλλογοι), θρησκευτικοί (σύμβολα διαφόρων θρησκειών), εθνικοί (πατριωτικά, εθνικά κ.α. σύμβολα), ή απλώς το τατουάζ μπορεί να γίνει για το θεαθήναι και τη μόδα λόγω της ενδεούς πνευματικής ή και ψυχικής κατάστασης του προσώπου.

Πολλά τα καλλιτεχνικά εργαστήρια που έχουν «φυτρώσει» σήμερα ανά τον κόσμο. Στα νησιά στις πόλεις, στις κωμοπόλεις, σε τουριστικές περιοχές και όπου αλλού συνωστίζεται πελατεία.

Τατουάζ και υγεία

 Κατ’ αρχάς πρέπει να πούμε ότι ένα εργαστήριο χαράγματος τατουάζ θα πρέπει να πληροί τους κανόνες υγιεινής τόσο στα μηχανήματα που χρησιμοποιεί, όσο και στα υλικά. Η σημερινή τεχνολογία είναι τόσο ανεπτυγμένη που ο κίνδυνος μολύνσεων από τέτοιου είδους επεμβάσεις είναι  σχεδόν ανύπαρκτος.
Αυτό εξαρτάται από το πόσο ορθά συντηρεί τα εργαλεία ο τεχνίτης.

Για το πόσο ασφαλή είναι τα μελάνια του χαράγματος οι γνώμες διίστανται, οι μεν υποστηρικτές της δερματοστιξίας μιλάνε για ασφαλή και ανεκτά από τον ανθρώπινο οργανισμό μελάνια, η δε ιατρική κοινότητα αναφέρεται σε μελάνια με επικίνδυνες για τον ανθρώπινο οργανισμό ουσίες όπως βαρέα μέταλλα (υδράργυρος, αλουμίνιο κ.λ.π.) αλλά και καρκινογόνες  χημικές ενώσεις.

Κατά το πλείστον οι ακτινολόγοι στην εποχή μας αποφεύγουν να κάνουν μαγνητική τομογραφία σε άτομα που έχουν κεντήσει με τατουάζ το σώμα τους γιατί λόγω των βαρέων μετάλλων που εμπεριέχουν τα αντίστοιχα μελάνια της δερματοστιξίας αναπτύσσουν μεγάλες θερμοκρασίες από τα μαγνητικά πεδία του τομογράφου. Αυτό έχει ως τραγική κατάληξη το έγκαυμα της συγκεκριμένης περιοχής του δέρματος.

Αφαίρεση τατουάζ

Η τεχνική που έχει αναπτυχθεί στην εποχή μας για το «σβήσιμο» του τατουάζ από  το δέρμα γίνεται ανώδυνα και μέσα από σύντομες διαδικασίες.  Αναφέρομαι στο laser (φωτόλυση)? το  οποίο διαλύει στο άψε – σβήσε τη μελάνη του τατουάζ. 
Ένα προβληματάκι ίσως να υπάρχει με τις διαλυμένες ουσίες του χρώματος μέσα στον οργανισμό. Αυτές θα πρέπει κάποια στιγμή να αποβληθούν από το σώμα δια μέσου των νεφρών.  

Πηγή: ΑΛΙΚΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
https://pneumatikesparaineseis.blogspot.gr/2017/06/blog-post_59.html

Το σημείο του Σταυρού

 

Αν ο ιερέας δεν ζει σωστά, ο βαπτιζόμενος από αυτόν βλάπτεται;

ΑΓΙΟΥ ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΟΥ

ΑΝ Ο ΙΕΡΕΑΣ ΔΕΝ ΖΕΙ ΣΩΣΤΑ

Ο ΒΑΠΤΙΖΟΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΒΛΑΠΤΕΤΑΙ; 

ΣΤΟΝ ΚΟΜΗΤΑ ΕΡΜΙΟ

Ότι, εάν ο Ιερέας δεν ζει σωστά,

 ο βαπτιζόμενος δεν βλάπτεται καθόλου ως προς τα σωτηριώδη σύμβολα.

Επειδή, όπως έχεις γράψει, σκανδαλίζεσαι από τη ζωή τού πρεσβυτέρου Ζωσίμου, και νομίζεις ότι, όσοι βαπτίζονται από αυτόν, βλάπτονται καίρια και αναπόφευκτα, θεώρησα σωστό να σου απαντήσω πολύ γρήγορα, ότι αυτός που βαπτίζεται δεν βλάπτεται ως προς τα σωτηριώδη σύμβολα, εάν ο ιερέας δεν ζει σωστά, αλλ’ αυτός βέβαια οπωσδήποτε (γιατί πρέπει να σε δια­βεβαιώσω) θα απολαύσει εκείνες τις θεϊκές και ανώτερες από κάθε περιγραφή ευεργεσίες, ενώ ο ιερέας θα δώσει λόγο πιο ανυπόφορο για τη δική του ζωή, και θα κολαστεί τόσο περισσό­τερο, όση είναι και η τιμή της οποίας είχε αξιωθεί. Γιατί αυτός που δεν έγινε αγαθός ούτε με το ότι τιμήθηκε με την ιερωσύνη, δικαιολογημένα θα είναι άξιος μεγαλύτερης τιμωρίας.

Κανένας λοιπόν από αυτούς που μυήθηκαν σ’ εκείνη την θεϊκή τελετή, η οποία ανοίγει στους μυημένους τους ουρανούς, να μη σκέφτεται ότι βλάπτεται άμεσα ως προς τα σύμβολα της σωτηρίας, ούτε, όταν ενδεχομένως φταίξει, να νομίζει ότι θα έχει ευπαρουσίαστη ομολογία τη ζωή τού ιερέα. Αυτά βέβαια τα λέγω, όχι επειδή όλοι οι ιερείς είναι τέτοιοι, μη γένοιτο (αν και βέβαια σε κάποι­ους υπάρχουν αυτά τα παραπτώματα, από άλλους όμως απουσιάζουν. Και αν σε μερικούς δεν υπάρχουν αρετές, ούτε από όλους λείπουν), αλλά θέλοντας να δείξω, ότι ακόμα και αν όλοι είναι τέτοιοι, αυτός που βαπτίζεται δεν βλάπτεται καθόλου.

Αν όμως νομίζεις ότι αυτά είναι σκέψεις ανθρώπων, θα προσπαθή­σω να σε βεβαιώσω από τα θεία λόγια. Τι δηλαδή πιο βδελυρό υπήρξε από τον Βαλαάμ; Και όμως ο Θεός χρησιμοποίησε τη γλώσσα του σε ευλογίες. Τι επίσης πιο μυαρό από τον Καϊάφα; Και όμως προφήτεψε, και η χάρη του Θεού τη γλώσσα του βέ­βαια την άγγιξε, την πρόθεσή του όμως δεν την άγγιξε. Αν όμως θέλεις να μάθεις και κάτι πιο παράδοξο, με κόρακα, το ακάθαρτο αυτό πτηνό, έτρεφε τον Ηλία που διέτρεξε τους ουρανούς.
Μην αμφιβάλλεις λοιπόν, όταν τα θεία και υπερφυσικά χαρίσματα δίνονται σε μερικούς αμαρτωλούς ιερείς (γιατί δεν πρέπει να τους καταδικάζουμε όλους, ούτε και είναι δίκαιο).

 ΣΤΟΝ ΖΩΣΙΜΟ Για το ίδιο θέμα.

Απορώ πολύ, πως, ενώ δεν έχεις εξαναγκασθεί από κάποιο παράδειγμα, ούτε και έχεις κάποιον να μιμηθείς (γιατί εύχομαι να μη συμβεί σε κανένα να πέσει σε τόσο βαθύ βάραθρο, και είθε συ να συνέλθεις από αυτή την καταστρεπτική μέθη), κατηγορείς τους ιερείς που διακρίνονται για τις αρετές και είναι πλούσιοι σε πνευματικά κατορθώματα, νομίζοντας ότι η διακωμώδηση των άλλων αποτελεί δικαιολογία για τα δικά σου καμώματα.
Αλλ’ αυτό δεν είναι έτσι, αγαπητέ, δεν είναι έτσι, αντίθετα και από τους ανθρώπους γελοιοποιείσαι και καταδικάζεσαι, και από τον Θεό θα υποστείς πολλές τιμωρίες, και επειδή ασπάσθηκες την κακία, και επειδή ατίμασες την αρετή, και επειδή κατηγόρησες αυτούς που είναι τρόφιμοι της αρετής, και επειδή, φερόμενος σαν μεθυσμένος, εξύβρισες την ιερωσύνη, με αποτέλεσμα οι πε­ρισσότεροι από τους ανθρώπους, για να μη πω όλοι, σκανδαλίσθηκαν από σένα, νομίζοντας ότι έπαθαν ζημιά ως προς τα μυστήρια της σωτηρίας.

Για να απαλλαγείς λοιπόν από όλα αυτά τα κακά, πράγμα που εύχομαι, γνώρισε τον εαυτό σου.

ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΟΥ ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ    2

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ – ΒΙΒΛΙΟ Β’ – ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Α’-Τ’
Εισαγωγή Κείμενο – Μετάφραση – Σχόλια
Από τον Παναγιώτη Παπαευαγγέλου Διδάκτορα θεολογίας
http://www.impantokratoros.gr/FBE920E8.el.aspx

ΤΑ ΚΑΜΙΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ - 10ετία 1950

Την δεκαετία του 50 η ζωή ήταν δύσκολη και χωρίς τα τεχνολογικά μέσα που εμείς απολαμβάνουμε.
Στη φωτογραφία βλέπουμε οικοδόμους των Αθηνών να δουλεύουν χωρίς αναβατόρια, μπετονιέρες και καρότσια. Την λάσπη την ανακάτευαν με το φτυάρι και η μεταφορά της στο σημείο δόμησης γινόταν με ντενεκέ (φορτωμένο στον ώμο). Το πηλοφόρι ήταν (και είναι) βοηθητικό εργαλείο για το σοβάντισμα.
Όπως λέει και το γνωστό άσμα:

Μη βροντοχτυπάς τις χάντρες

 η δουλειά κάνει τους άντρες

 το γιαπί το πηλοφόρι το μυστρί

Το καλοκαίρι μέσα στην λάσπη η εργασία γινόταν χωρίς παπούτσια και γαλότσες για την άνεση των κινήσεων αλλά για την οικονομία. Ένα ζευγάρι παπούτσια είχε κάποιο κόστος. Και παλιά να ήταν τα υποδήματα αναλάμβανε ο τσαγκάρης να τα νοικοκυρέψει.

Και μη ξεχνάμε ότι, αυτοί οι άνθρωποι πέρασαν 2 πολέμους με πείνα, εργάστηκαν σκληρά, μεγάλωσαν παιδιά, αλλά....  δεν απελπίστηκαν.

Μέχρι το τέλος της ζωής τους με χαμόγελο και αισιοδοξία πέτυχαν τους στόχους τους.

Πηγή: "ΑΛΙΚΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ" - https://pneumatikesparaineseis.blogspot.gr/2017/06/50.html

¨Η ΤΑΒΕΡΝΑ ΤΟΥ ΧΑΤΖΗΜΑΛΉ¨ - ΕΠΊ ΚΟΛΩΝΩ

 Η ταβέρνα του Χατζημαλή - 1954

¨Η Ταβέρνα του Χτζημαλή¨ στον Κολωνό (επί της οδού Κλκίς & Άστρους) ήταν ένα στέκι που ως θαμώνες είχε τους άντρες της γειτονιάς. Όλοι αυτοί ήταν η  πολιτικοκοινωνική μερίδα των κεντρώων έως και αριστερών της περιοχής.
Φτωχοί, μεροκαματιάρηδες άνθρωποι, σωστοί οικογενειάρχες,  με απλή και ειλικρινή έκφραση των συναισθημάτων τους.
Μερικές φορές έπαιρναν και τις γυναίκες τους μαζί για να πιουν παρέα ένα ποτηράκι ρετσίνα.
Το κτίσμα διατηρείται έως και σήμερα στην αρχική του μορφή. 


Γεννήθηκα στον Κολωνό και τον θυμάμαι σαν τη καλύτερη συνοικία των Αθηνών (για τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις). 

Στην Πλατεία του Κολωνού ο Δήμος της Αθήνας είχε κατασκευάσει πισίνα για τα καλοκαιρινά μας μπάνια.
Επί της Πλατείας υπήρχαν επίσης μία "Σχολή Οικοκυρικής" και οίκημα των προσκόπων.
Μεταγενέστερα στην γειτονιά λειτουργούσε και καλοκαιρινός κινηματογράφος.
Από την ταράτσα της μονοκατοικίας που μέναμε βλέπαμε την οθόνη του σινεμά φάτσα - κάρτα.
Κόβαμε τσαμπιά σταφύλια από την κληματαριά μας και απολαμβάναμε την ταινία της βραδιάς ανενόχλητοι.

Η αλήθεια είναι ότι ο Χατζημαλής (αριστερός στα φρονήματα) δεν είχε κουζίνα στην ταβέρνα του παρά μόνον βαρελίσιο κρασί. 

Έτσι ο  κάθε θαμώνας έφερνε από το σπίτι του τους απαραίτητους για την παρέα μεζέδες και φυσικά γινόταν ρεφενές.

Οι περισσότεροι δεν προλάβαμε αυτές  τις εποχές οι οποίες ήταν  «ακατάστατες» κοινωνικά και πολιτικά (10ετία ΄40 - ΄50).

Ήταν ή εποχή που ο κόσμος διαιρούνταν σε άνευ προσωπικής ωφέλειας παρατάξεις από άγνωστες στον κόσμο πηγές.
Όλοι οι άνθρωποι τα ίδια καθημερνά πράγματα ήθελαν και για να τα αποκτήσουν έφταναν και περίσσευαν τα χέρια  και το μυαλό τους.

 Οι θαμώνες του ταβερνείου είχαν πρόεδρο και συγκεκριμένα το Ηρακλή Σαββουλίδη. Ο κος Ηρακλής είχε κλειδαράδικο επί της Λεωφόρου Λένορμαν (σε πάγκο τότε), μετέπειτα έγινε κατάστημα και τώρα λειτουργεί υπό την ιδιοκτησία των εγγονών του.
Μέσα στην παρέα των θαμώνων υπήρχε και ο πατέρας του Γιώργου Ζαμπέτα ο οποίος συνόδευε τα τραγούδια της παρέας με το μπουζούκι του.

Καμιά φορά το βραδάκι τραγουδούσαν αντιστασιακά οι θαμώνες του Χατζημαλή αλλά…. είχαν και το νου τους. Στα πιτσιρίκια που προέρχονταν από τις οικογένειες της γειτονιάς έδιναν ψωμί με κάποιο μεζέ και αυτά παίζοντας ποδόσφαιρο στο δρόμο φιλούσαν και τσίλιες. Αν έβλεπαν κάποιους παράξενους τύπους με μαύρες καμπαρντίνες να πλησιάζουν την ταβέρνα τον λόγο έπαιρνε ο Κοσμάς (μέλος της πιτσιρικοπαρέας) και φώναζε δυνατά για να ακούσουν οι θαμώνες,  σύρμαααααα κι έτσι  εκ των έσωθεν διέκοπταν τα απαγορευμένα άσματα.
Έτσι κόλησε το παρατσούκλι στον Κοσμά από τους πιτσιρικάδες της γειτονιάς, "ο σύρμας".

Ο Χατζημαλής με τον Κώστα χόρευαν συχνά επάνω στο κέφι  το αγαπημένο τους άσμα

 "ΑΤΙΜΗ ΤΥΧΗ" στους ρυθμούς του Μιχάλη Σογιούλ.

Και μη ξεχνάμε ότι, αυτοί οι άνθρωποι πέρασαν 2 πολέμους με πείνα, εργάστηκαν σκληρά, μεγάλωσαν παιδιά, αλλά...... δεν απελπίστηκαν. Μέχρι το τέλος της ζωής τους με χαμόγελο και αισιοδοξία πέτυχαν τους στόχους τους.

Ορισμένοι διάσημοι θαμώνες του ¨ΧΑΤΖΗΜΑΛΗ¨:

Ο Πατέρας του Γιώργου Ζαμπέτα ιδιοκτήτης κουρείου επί της οδού Λένορμαν, κατοικούσε στην οδό Κιλκίς & Δημοσθένους. Ήταν  λάτρης του μπουζουκιού (στην ταβέρνα έριχνε και τις πενιές του). Ο Γιώργος Ζαμπέτας πήγαινε  στο δημοτικό σχολείο Καραντάνη.
Ο Τάσος Καρκαμήτσος, ένας από τους πρώτους ταξιτζήδες της Αθήνας και παντρεμένος με την αδερφή του Άκη Πάνου. Πολλές φορές ο Άκης Πάνου κοιμόταν στο σπίτι της αδελφής του γιατί ήταν κοντά τους ο χώρος εργασίας του.
Περίοικοι διάσημοι στο Κολωνό πολλοί υπήρχαν όπως: 

Ο ηθοποιός Νίκος Φέρμας (στην Χαονίας κατοικούσε), η στιχουργός Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου έμενε στην Αγ. Σοφίας, η Μάγια Μελάγια, το ¨Τρίο ¨Μπερκάντο¨ , ο ηθοποιός Φραγκίσκος Μανέλλης, η Μπέμπα Μπλάνς  &&&.

Πηγή: ¨ΑΛΙΚΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ¨ - https://pneumatikesparaineseis.blogspot.gr/2017/06/blog-post_31.html?spref=fb